W stylu country

Pod koniec zeszłego tygodnia zadzwoniła do mnie mama:
- Ola mam dla ciebie zamówienie na kartkę
Ucieszyłam się oczywiście ogromnie, bo nie spodziewałam się, że ktoś spoza rodziny będzie zainteresowany moimi wypocinami. Pytam więc:
- na kiedy?
Odpowiedź nie była zbyt konkretna:
- no gdzieś na marzec.
Myślę sobie:
- marzec długi, damy radę.
Wytyczne wydawały się proste: kartka na 25 urodziny Lublinianki, w klimatach folklorystycznych. Oczyma wyobraźni już widziałam siebie, zamawiającą kolejny zapas papierów (bo przecież mamy folkowe kolekcje) i wycinanek z Wycinanki (cyferki 23 i pewnie jakieś inne), tłumaczącą Księciu Małżonkowi, że przecież muszę, bo zamówienie. Oczywiście przy okazji zamówiło by się jeszcze kilka rzeczy, bo przecież żeby się opłacało płacić za przesyłkę, to trzeba kupić więcej rzeczy.
Niestety, w poniedziałek znów zadzwonił telefon:
- Ola, bo wiesz, ta kartka to na 4 marca musi być już w Gdańsku.
- Aaa... achaaa...
I tak w poniedziałek poleciałam najpierw do empiku po klej w taśmie (bo oczywiście mi się skończył w trakcie robienia pudelka do poprzedniej kartki) i po wstążki. A że było to również ćwierćwiecze Księcia Małżonka, to przecież musiałam zrobić coś dobrego, więc właściwie cały wieczór spędziłam w kuchni. Tu muszę się pochwalić, bo chyba pierwszy raz w życiu nic się ani troszkę nie przypiekło! Solenizant był zachwycony (a przynajmniej tak twierdził).
We wtorek oczywiście się zasiedziałam w pracy, potem znów poleciałam po zakupy, co razem z czekaniem na wrocławskie MPK zajęło mi 2,5 godziny, ale kartkę musiałam już zrobić.
Tylko co z tego, skoro okazało się, że kompletnie nie mam pomysłu, jak się za nią zabrać. Wiedziałam tylko, że będzie z haftem matematycznym. Najbardziej folkowo z wzorów które miałam na dysku, kojarzyły mi się chabry. Ponieważ czas mnie gonił, pomyślałam sobie, że najpierw wyszyję kwiatki, a potem się zobaczy. Na szczęście faktycznie potem poszło już szybko. Przynajmniej jeśli chodzi o pomysł, bo oczywiście w międzyczasie coś źle przycięłam, nierówno przykleiłam i musiałam zaczynać od nowa. Ale o wpół do drugiej nad ranem kartka wreszcie była gotowa. Co prawda przez papier, jakiego użyłam (jeans) kojarzy się bardziej country niż cokolwiek innego, ale w sumie to jestem zadowolona.
Myślałam swoją drogą, że jak już uda mi się zwlec z łóżka o czasie, to dzień spędzę jako zombie, ale na szczęście wstałam już po pierwszym dzwonku budzika (a normalnie zdarza mi się czasem go nie słyszeć w ogóle, chociaż dzwoni przez godzinę co dziesięć minut). Nawet zdążyłam kartkę z samego rana obfocić, żeby Wam pokazać i do tego właśnie zmierzał ten przydługi wywód.
A teraz już bez zbędnego gadania: